Էն օրը Ա**** վրա ենքան եմ գոռացել... չգիտեմ տեղին էր թե անտեղի, բայց արել եմ արդեն... Մի տեսակ թվումա թե ընդհանուր վիճակնա դրթել, որ էդ աստիճանի сорваться լինեմ իրա վրա... Ընենց եմ ուզում ինքը ինձ հասկանա... Երևի հասկանումա, որ հետսա: Երևի մի կողմից էլ ծնողներիս շնորքնել կա նրա մեջ, որ հետսա դեռ, իրանք ինձ սենց մարդ չդարձնեին ոնց որ կամ, հետս մնալու էլ ընդհանրապես պատճառ չէր ունենա... Որ ի՞նչ... Շատ ծանր եմ տանում ես էս ամեն ինչը ճիշտն ասած, համ էն, որ հերս մեջքիս չի, համ էն, որ ես էլ չեմ հասցնում, համ որ մերս քամվումա... Դե արի ու մի ասա, ԷՍ ԵՐԳՐԻ ՏԻՐՈՋ ՄԵՐԸ!!! Ու առխաին ասում եմ, որտեվ արդեն վաղուց էս երգրի տերը մենք չենք, ազգը չի... Դառելա բալագան, ով ինչ ուզում անումա, ոնց ուզում իրա էշը քշումա: Շատ մեծ ու ակնառույա դառել расслоение-ն, շաաատ մեծ ու զգալի: Притом, вроде իմ շրջապատում ոչ մեկի սոցիալական դիրքը չի փոխվել, աշխարհը գնում, իսկ մենք կանգնած ենք... Ամեն անգամ Ա**** ասումա ըստեղ կուզենաի իրար հետ գնաինք, ընդեղ կուզենաի, էս կուզենաի անեինք, էս կուզենաի ունենաինք ես էլ ավանակի պես կամ լռում եմ, կամ ինչ որ невнятный պատասխան եմ տալիս... Ինքը չգիտի ԵՍ ոնց եմ էդ ամեն ինչը ուզում... Շատ եմ ուզում... Բայց ես 60,000 եմ ստանում.... Ցավալիա... կարողա ես ամենատաղանդավորն ու օժտված մարդը չեմ մոլորակի, բայց հուսով եմ վերջիննել չեմ, ու եսս ել իմ փայ <<Ապրելու>> իրավունքն ունեմ, մեծատառով ապրելու... Ապրելու չգոյատևելու...
Դրականն ու կարևորը էնա, որ ծնողներս, սիրած մարդս, ընկերներս հետս են, մանցածը հեչ, կունենամ, ասա ուշ չլնի...
