Tuesday, June 7, 2011
7, June 2011
Մի պահ գալիսա, որ ջոգում եմ կարողա համը դուրս գա ալամ աշխարհի կակօյ նիբուդь ապուշության պատճառով, ու էտ ինձ ընենցա ջղայնացնում: Թարսի պես էլ չեմ կարում ցույց տամ ջղայնությունս կամ նման էմոցիաներս ու ստիպված մեջս եմ պահում դրանք: Զզվում եմ որ փորցում են քո արած արարքը (էական չի լավ թե վատ) առանց մի կաթիլ փոխելու քու դեմ օգտագործեն, քո վրա փորձարկեն: Ինքս ինձանից կատաղում եմ, որ ընենց մարդ եմ, որ զիջումների ավելի հաճախ եմ գնում, քանս թե իմն եմ պնդում, շնորքից ելնելով մեծամասամբ: Տանել չեմ կարողանում, որ էդքանից հետո, էդքան զիջողականությունից, վերաբերմունքից, պահվածքից և այլնից հետո մի բանել ինչ որ բաներ անտեղի շպցնում են դեմքիս, ու զարմանում են որ միանգամից չեմ "մեղանչում": Ընենց տպավորությունա, ոնց որ փորձում են տենան իմ համբերության բաժակ կոչվածը կարա լցվի, թե տակից ծակա... Ուզում եմ ասեմ "դե տեսեք ինչեմ անելու սրանից հետո" կամ "դե հլը փորձեք վերաբերմունք ակնկալեք ինձանից", բայց չեմ ասում, որտեվ ով գիտի ես ինձ վաղը ոնց կպահեմ... այ սրանիցել եմ տրաքում, որ չերեսչուռ ճիշտեմ ինձ պահում:
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment