Զարմանում եմ իմ վրա, ու վաբշե զարմանում եմ մարդկանց մտածելակերպի վրա...
Սկսեմ հեռվից: Էրեկ Ա**** թռավ հանգստանալու. արա մի տեսակ նենց դատարկվեց ամեն ինչ... նենց չի, որ անելու բան չեմ ունեցել, համ գօրծ ունեի անելու, համ տղեքին եմ տեսել, բայց մեկա դատարկա, հետաքրքիրա ինչա զգում ինքը:
Իրան շատ դժվարա զգացմունք արտահայտելը, բայց էսօր մի նամակ էր ինձ գրել: Երկար չէր, կարճ էր, բայց կամ էս եմ սոված իրա կողմից ջերմության ցուցաբերման, կամ նամակը ինքնին էնքան ջփրմ ու դուրեկան էր, որ որոծեցի էսօր գրեմ ըստեղ:
Ինձ թվում էր թե ես բաց մարդ եմ զգացմունքների արտահայտման առումով, բայց էս վերջերս եմ հասկացել, որ տենց բան չկա: Էն ամեն ինչը ինչ ես համարում էի իմ զգացմունքների արտահայտում, վսեվո լիշ բառեր են, որոնք որ ոչ թե իմ զգացմունքների արտահայտումն են, այլ զութ մեր հարաբերություններում էդ արտահայտման գործոնի բալանսը պահելու միջոց ու գործիք են: Խոսքս նրա մասին չի, որ ինչ ես ասել եմ իրան երբևէ սուտ կամ խափկանքա եղել, չէ, պռոստո էդքան ասելու բան չպտի լինի իմ մոտ, դա վպրինցիպի ճիշտ չի: Բնականաբար ես չեմ ասում, յան հարաբերությունները իմ բարի կամքի շնորհիվ են որ դեռ կան :Դ չե, հարաբերությունները կան, որտեվ միմյանց սիրում ենք ու նման բաներ, իսկ այ թե ինչնա խանգարում էս հարաբերությունների, չգիտեմ որ ուղղությամբ զարգանալուն, այ դա հարց ա: հետքրքիրը էնա, որ երբեք չհամարելով ինձ լավ դասատու, ես իմ չափից ավել արտահայտչականությամբ, փորցում եմ նույնը փոխանցեմ իրան, շատ լավ հասկանալով, որ եթե ու երբ ես զգամ, որ իրա նման փոփոխությունները գալիս են միայն իմ " դասախոսությունների" շնորհիվ, դրանց մի գռոշի արժեք ըսկի չի լինի...
Էս սաղ բարդակը մի կողմ, կան ավելի կարևոր բաներ, որ պտի գրեմ:
Միշտ, ցանկացած հարցում ես ունեցել եմ իմ կարծիքը, ու էս կամ էն պռոբլեմի տակից դուրս գալու իմ մեխանիզմը: Արդեն ինչքան ժամանակա Ա**** դեպռեսսիվ վիճակումա, ոթե գործի պատճառով, ոե իրա ան յարաբերությունների պատճառով ու որևի թե նաև իմ պատճառով: հնարավորա որ դաժը եթե ինք կիսվումա ինչ որ մեկի հետ, տո էդ մեկը ես եմ, ու ես զգում եմ էէդ պահերին, որ իրան տալիս եմ են ստանդարտ խորհուրդները, շաբլոն բառերով, ու արտահայտություններով, զգում եմ որ կրկնվում են իմ թե խոսքերը, թե շարժումները, և թե խորհուրդներս(որոնք որ առավել քան մակերեսային են դարձել) ու դա ինձ պռօստօ սպանումա! շատ վատ եմ զգում ինձ, որովհետև թվումա թե ես ի վիճակի չեմ իրան օգնեմ դժվար պահին... Որ սրա մասին մտածում եմ, ու փորձում եմ ինձ օպռավդանիե գտնել, առաջինը գալիսա մտքիս էն որ իմ պռոբլեմները հաստատ պակաս չեն իրա պռոբլեմներից, բաըց էդ նույն պահին էլ ջոգում եմ որ դա տուֆտա օպռավդանիեյա, անկախ իմ անձնական խնդիրներից ես պտի իրան թև ու թիկունք լինեմ ամեն հարցում! Ահավոր կարոտ եմ զգում, նամանավանդ որ հիմա ինձանից հեռույա:
Էն օրը очередной անգամ մտքովս անցավ ինձ մշտապես տանջող հարցը. յանի ինչ գիտես որ սիրում ես? Ով ասեց որ էդ պռոսո կապվախություն չի ու նման բաներ: բանականաբար էդ պահի ինչ բացատրություն ասես մտքիտ գալիսա и за, и против! Так что единственное во что я верю в этой жизни - это любовь! Нету бога, нет религий, есть только чувства, это единственное во что можно, нужно и правильно верить. И даже если я переодически задаюсь этим вопросом, так скорее всего я это делаю ради того, что б услышать в очередной раз один и тот же ответ; нельзя быть уверенным что ты любишь, но можно быть уверенным что без данного человека ты и дня не протянешь, и когда приходит подобный день, вот именно тогда ты понимаеш что любишь...
Ну не бывает так, что б мне нешотелось спать, а вот не хочу и не могу. ну не насмотрелся я на нее перед отъездом, ну не наговорился я! Всего мало!
Как-то хочется держать ее при себе, не отпускать, обнять и заснуть...
Ужасно обидно, что я лежу дома на диване, и не знаю что с ней, как она, где она, не мерзнет ли? обидно что не вылететь мне к ней в качестве сюрприза. И вооообще так все наскучило, аж сил нету бороться. Посудите сами, хочу помочь ей - не могу, хочу обнять - не могу, (даже если) забыть - не могу, херня какая-то получается...
иногда хочется что б она все это прочитала когда нибудь, но равносильно хочется и обратное... Вот такой бардак у меня в голове. Знаю одно, я ее люблю и ето мне нравится до чертиков! :Д Спокойной ночи или же доброго утра ;)
No comments:
Post a Comment