December 26, 2011

Քաղաքավարական քյալություն... խո բնութագիր չի...

մի քիչ առաջ երրորդ անգամ Ա***ից լսեցի հետևյալ արտահայտությունը.
- Ես մեղադրում եմ իմ ծնողներին, նման դարում ինձ սենց քաղաքավրի մարդ դաստիրակելու համար...
կարողա ուրիշ բառերով, բայց իմաստը միանշանակ սա էր:

Ինչքան անտանելոի պիտի լինի կյանքը որ մարդ հերիք չի սենց բառեր ասի, ւ մի հատել "որոշի", որ պետքա փոխվել ու դառնալ "վատ" մարդ? Դու մի ասա, քցող, քծնող, փնովող, դժգոհ, սուտասան, մեծամիտ, գոռոզ լինելը դա առավել քան դրական կողմեր են: Ասել է թե, ԴԱՐԻ ՊԱՀԱՋՆԱ!

Даже, գրելս չի գալիս երբ որ փորձում եմ ինքս ինձ վերլուծեմ Էսօր...
Ուզում եմ հասկանամ ինչ ջանքեր են պետք, փոխվելու համար??? Ու համել նենց չեմ ուզում փախնեմ էս ամեն ինչից, արժանավայել չեմ համարում...
Անհասկանալի դատարկություն կա մեջս, էն տիպի, որ ուզում եմ համաձայնվեմ Ա***ի ասածի հետ(ու չեմ ժխտում որ դա ճիշտ չի), բայց էլի չի ստացվում: Բնականա, միշտ էլ ուզում ես հավատաս, որ ծնողներտ հնարավորին չափ իդեալական են դաստիարակել, մեծացրել, որ մարդ ես դարձել, որ քեզ կարողա և հիշեն մի երկու սերունդ, որպես լավը, էն էլ....

Քնել եմ ուզում, սիրել եմ ուզում, ուտել եմ ուզում, էլի սիրել եմ ուզում, մեկին եմ ուզում սիրեմ, մեկին ով հետսա էս պահին ու ընդմիշտ... Եթե մի օր կարդաս - ՃԻՇՏՆ ԵՄ ԳՐՈՒՄ, իմացի դա:

Չի ստացվում ավելի երկար գրել, хотя սաղ չեմ գրել...


Վաղը գործի եմ, այսինքն էսօր, հույսով եմ հետաքրքիր օր կստացվի... վերջի վերջո կյանքիս լույսավոր կետին էլի եմ տեսնելու, ու էլի չեմ ուզենալու տուն տանեմ իրան...

13 December, 2011

Ժամը 4:44, բռնցրել եմ ))

Արդեն որերորդ անգամա գրում եմ էս ժամերին: Գրելուս պրոցեսը բաժանվումա 3 փուլի` առաջին փուլում ես խառնեմ, ասելում բան ունեմ, անչափ շատ ասելու բան,  երկրորդում, ես բացում եմ բլՕգը, ու как баран на новые ворота  նայում եմ ես սպիտակ էջին, ու ուզում եմ հասկանամ, արդյոք ուզեւմ եմ ինչ որ բան ասեմ, կամ էլ էդ ինչա եղեեե~ել, որ հլը մի հատել ուզում եմ գրեմ, պրծնեմ դրանից??? ամենահետաքրքիր փուլը երրորդնա, երբ ես սկսում եմ գրել ամեն ինչ, բացի նրանից ինչ ուզում էի ասեի "երկու փուլ առաջ"...
Սաղ գաղափարը նրանումա, որ գրելու ցանկությունը առաջանում ինչ որ բանից հետո, անկիջապես հետո, ու երկար չի տևում, իմ խառնվախքից ելնելով: Բնականաբար էդ պահը բռնացնել անհնարա, ոչ էլ պետքա, մինիմում որովհետև էդ պահին լիքը ավել բա ն կարամ գրեմ, որ երբեք չեմ էլ մտածել, որ կարողա իմ մեջից դուրս գա:
Так вот, ինչեր իմ էսորվա փորացավը, որ չեմ ալարել բացել եմ էս էջը ու սկսելեմ "թրջել"? Մի շարք հակասությունների եմ ռաստ էկել էս վերջերս, որոնց առնվազն ադեկվատ լուծում չեմ կարողանում տալ, ու սկի չեմ ել փորձում ինձ ծանրաբեռնեմ էդ լուծումները փնտրելով:  Օրինակ` էս կյանքում ամեն ինչ պետք է լինի փոխադարձ, կամ էլ չպետք է լինի, ճիշտա? Բա ոնց! Հիմա обратная сторона медали,  եթե եդ փոխադարձություն էդքան պետքա ինձ, պտի ես իրան ձգտեմ? ՊՏԻ! Դե համադրեք էս երկուսը, ու տենանք ինչա ստացվում... Ստացվումա էն անհականալի վիճակը, որ կա ինձ մոտ հիմա: Զրո սառնասրտություն, մաքսիմում մեղավորության զգացում, մի տեսակ անբավարարվածություն, հարաբերություններից, թարսի պես վստահություն ապագայի վրա, վստահություն հարաբերությունների ապագայի վերաբերյալ նամանավանդ, մաքսիմում կորուստի վախ, նենց տպավորությունա, որ ես ավելի շատ եմ վախում կորցնեկ իրան, քանս ինքը ինձ, хотя, վստահ եմ, կամ գոնե ուզում եմ վստահ լինեմ, որ էդպես չի իրականում: կղանքը նրանումա, որ սրան լուծում չեմ կարողանում գտնեմ, ոչ մի կերպ... Թարսի պես էլ ինք նենց տպավորությունա որ  ընդհանրապես չի ջոկում թե ինչա կատարվում... Շատ եմ վախենում նրանից, որ էս ուղությամբ քայլեր չեմ ձեռնարկում, ոչ մի կերպ չեմ կարողանում սենց բաների մասին իրան ասեմ, առանց բառերի: Հնարավոր չի ախր չտեսնի... Ցավն էլ դրանումա, որ եթե տեսնումա, ինչի բան չի անում?? Նենց չի չէ, որ սաղ բեռը քցումա վրես, քանի որ իրան ПРОСТО ձեռա տալիս տենց? Ուրեմն չի ջոկում, որն էլի լավ բան չի... Ուրեմն կամ "չի տեսնում", կամ էլ իրան մեկա, ասել է թե, զուգահեռա....
Էսքան բան ասեցի, հիմա նոր գալիսա հակառակ կողմը, իսկ ով ասեց, որ ինքը բան չի անում, որ չգիտի և այլն...?

Էսա ինձ խանգարում, որ փոխանակ ինքը իրան պաշտպանի էս հարցում, ես իրանից առաջ եմ ընկնում... Սիրելու քաքնել սրանումա իմ դեպքում, միշտ էլ էս պռոբլեմնա եղել դեմս....

4 December, 2011

Դե արի ու մի ասա, ոնց կարելիա էսքան ջղայնանալ ինչքան ես եմ ջղայնանում? Իրոք դառելա սովորական բան իմ համար ջղայնանալը... ախր որ ասեմ մարդավարի եմ ջղայնանում, չէ, սուտա: Դառել եմ ցնդած տիպ, կատաղում եմ ամեն մի մանր բանից, հայլու մեջ նայել սկի չի լինում: Իսկ ավելի անդուրա էն, որ դրանով նեղացնում եմ ինձ հարազատ մարդկանց...
Ինչքան ժամանակա փորձում եմ հասկանամ մի բան, մարդ պիտի փոխվի ոե չէ? Այսինքն, եթե ես իմ սիրաշ մարդուն "ձեռ չեմ տալիս" նենց ոնց կամ, փոխվեմ թե չէ? պահի տակ ուզում եմ, դառնամ էլի էն հին Հրաչը, մի տեսակ միամիտ, հավատացող ու չէ բառը չիմացող, բայց հետո էլ դրան զուգահեռ հասկանում եմ որ տենց չի լինի, հնարավոր չի... Մի տեսակ նենց եմ ուզում որ էսքան ժամանակվա գրաշս մեկը կարդար, ու ինչ որ անալիզի ենթարկեր, ու ինձ մի դուզ բան ասեր... Хотя փաստ չի որ կլսեի էդ մարդուն.. մենակ մեկին երևի... էն էլ.. եսիմ է... չեմ հասկանում ինչա հետս կատարվում... Նենց կասկախող եմ դառել, ամեն ինչի մեջ մի փուջ տեղ եմ ման գալիս, ու որպես օրենք գտնում եմ: Վաղը պետք ա մի բան փոխեմ, պետքա փորձեմ սաղ դզեմ, դնեմ տեղը! Ու էդ սաղ մի օրում, ճիշտը դայա, ոնց վաղը անեմ, տենց էլ կլինեմ միշտ, կփորձեմ տենցը լինեմ, մնեւմա հասկանամ վաղը ինչպիսին դառնամ...հետաքրքիրա, սենց մեռնում եմ չեմ դիմանում ուզում եմ Ա***** ես հարցը տամ, բայց էդ անտեր ու փուջ կասկածամտությունս թույլ չի տալիս հարցնեմ, որտեվ պատասխանին կասկածով եմ վերաբերվելու... Բայց վաղը պետք ա խոսեմ հետը, խոսեմ շատ ու շատ, ասեմ ամեն ինչ, ու լսեմ մի էդքան էլ... Որոշվածա...
Հ.Գ. Ուզում եմ ես գրածս տեսնի ինքը, ու ինձ պատասխանի ինչ որ մի կերպ )))
Հ.Հ.Գ. Բայց դրանել եմ կասկածանքով վերաբերվելու....  (((