Դե արի ու մի ասա, ոնց կարելիա էսքան ջղայնանալ ինչքան ես եմ ջղայնանում? Իրոք դառելա սովորական բան իմ համար ջղայնանալը... ախր որ ասեմ մարդավարի եմ ջղայնանում, չէ, սուտա: Դառել եմ ցնդած տիպ, կատաղում եմ ամեն մի մանր բանից, հայլու մեջ նայել սկի չի լինում: Իսկ ավելի անդուրա էն, որ դրանով նեղացնում եմ ինձ հարազատ մարդկանց...
Ինչքան ժամանակա փորձում եմ հասկանամ մի բան, մարդ պիտի փոխվի ոե չէ? Այսինքն, եթե ես իմ սիրաշ մարդուն "ձեռ չեմ տալիս" նենց ոնց կամ, փոխվեմ թե չէ? պահի տակ ուզում եմ, դառնամ էլի էն հին Հրաչը, մի տեսակ միամիտ, հավատացող ու չէ բառը չիմացող, բայց հետո էլ դրան զուգահեռ հասկանում եմ որ տենց չի լինի, հնարավոր չի... Մի տեսակ նենց եմ ուզում որ էսքան ժամանակվա գրաշս մեկը կարդար, ու ինչ որ անալիզի ենթարկեր, ու ինձ մի դուզ բան ասեր... Хотя փաստ չի որ կլսեի էդ մարդուն.. մենակ մեկին երևի... էն էլ.. եսիմ է... չեմ հասկանում ինչա հետս կատարվում... Նենց կասկախող եմ դառել, ամեն ինչի մեջ մի փուջ տեղ եմ ման գալիս, ու որպես օրենք գտնում եմ: Վաղը պետք ա մի բան փոխեմ, պետքա փորձեմ սաղ դզեմ, դնեմ տեղը! Ու էդ սաղ մի օրում, ճիշտը դայա, ոնց վաղը անեմ, տենց էլ կլինեմ միշտ, կփորձեմ տենցը լինեմ, մնեւմա հասկանամ վաղը ինչպիսին դառնամ...հետաքրքիրա, սենց մեռնում եմ չեմ դիմանում ուզում եմ Ա***** ես հարցը տամ, բայց էդ անտեր ու փուջ կասկածամտությունս թույլ չի տալիս հարցնեմ, որտեվ պատասխանին կասկածով եմ վերաբերվելու... Բայց վաղը պետք ա խոսեմ հետը, խոսեմ շատ ու շատ, ասեմ ամեն ինչ, ու լսեմ մի էդքան էլ... Որոշվածա...
Հ.Գ. Ուզում եմ ես գրածս տեսնի ինքը, ու ինձ պատասխանի ինչ որ մի կերպ )))
Հ.Հ.Գ. Բայց դրանել եմ կասկածանքով վերաբերվելու.... (((
No comments:
Post a Comment