Քաղաքավարական քյալություն... խո բնութագիր չի...
մի քիչ առաջ երրորդ անգամ Ա***ից լսեցի հետևյալ արտահայտությունը.
- Ես մեղադրում եմ իմ ծնողներին, նման դարում ինձ սենց քաղաքավրի մարդ դաստիրակելու համար...
կարողա ուրիշ բառերով, բայց իմաստը միանշանակ սա էր:
Ինչքան անտանելոի պիտի լինի կյանքը որ մարդ հերիք չի սենց բառեր ասի, ւ մի հատել "որոշի", որ պետքա փոխվել ու դառնալ "վատ" մարդ? Դու մի ասա, քցող, քծնող, փնովող, դժգոհ, սուտասան, մեծամիտ, գոռոզ լինելը դա առավել քան դրական կողմեր են: Ասել է թե, ԴԱՐԻ ՊԱՀԱՋՆԱ!
Даже, գրելս չի գալիս երբ որ փորձում եմ ինքս ինձ վերլուծեմ Էսօր...
Ուզում եմ հասկանամ ինչ ջանքեր են պետք, փոխվելու համար??? Ու համել նենց չեմ ուզում փախնեմ էս ամեն ինչից, արժանավայել չեմ համարում...
Անհասկանալի դատարկություն կա մեջս, էն տիպի, որ ուզում եմ համաձայնվեմ Ա***ի ասածի հետ(ու չեմ ժխտում որ դա ճիշտ չի), բայց էլի չի ստացվում: Բնականա, միշտ էլ ուզում ես հավատաս, որ ծնողներտ հնարավորին չափ իդեալական են դաստիարակել, մեծացրել, որ մարդ ես դարձել, որ քեզ կարողա և հիշեն մի երկու սերունդ, որպես լավը, էն էլ....
Քնել եմ ուզում, սիրել եմ ուզում, ուտել եմ ուզում, էլի սիրել եմ ուզում, մեկին եմ ուզում սիրեմ, մեկին ով հետսա էս պահին ու ընդմիշտ... Եթե մի օր կարդաս - ՃԻՇՏՆ ԵՄ ԳՐՈՒՄ, իմացի դա:
Չի ստացվում ավելի երկար գրել, хотя սաղ չեմ գրել...
Վաղը գործի եմ, այսինքն էսօր, հույսով եմ հետաքրքիր օր կստացվի... վերջի վերջո կյանքիս լույսավոր կետին էլի եմ տեսնելու, ու էլի չեմ ուզենալու տուն տանեմ իրան...
No comments:
Post a Comment