Chuck Mangione - Children of Sanchez

February 19, 2013

Eqa vaxta chei grel stex, erevi kariq@ chei zgum. Bayc eli ekav vaxt@.
@ngelem dzeveri hetevic u chem asum vor kaskacner@ helel xexdum en indz, andur chapi en hasel... mi tesak arden partavor em zgum inch vor qayler anel. chgidem el inch grem. eli mtnumem inqs im mej. lav chi.

4 April, 2012

Ժողովուրդ, փող աշխատեք! Էտ անԴերը լավ էլ դեր ունի:  Դրա պատճառով դառել եմ գազազած շուն, ինքս ինձ չեմ դզում... Եթե դիլեմա ունեք  ձեր առաջ լինել հարուստ ու ստոր թե աղքատ բայց վճիտ, ընտրեք առաջինը, երկրորդը ձեր վրա կրկնակի թանկ նստում... Էրնել չէր եդ հարցը ընտրության հնարավորություն ունենար...?

21 March, 2012

Աստված գիդի նախորդ անգամ երբ եմ գրել մի բան... Բայց վախտը էկելա, մի քիչ բողոքեմ, մի քիչ հրճվեմ: Արդեն 3 ամիսնա ՅԱՆԻ աշխատում եմ, на птичьих правах, ոչ գրանցված եմ, ոչ էլ, ստացածս էլ 60,000... Սատանեն ասումա տքի ամեն ինչի վրա ու դուրս արի, ուղեղս ել ասումա <<բա հետո՞>>: Ըտենց անտաղանդ վիճակա տիրում: Բայց չեմ հուսահատվում, սախ լավա լինելու, մենակ չեմ մինիմում: Պռոստո չգիտեմ ինչ անեմ, ցավը դրանումա, մի տսակ նմանվելա գոյատևելու էս կյանքը... էլի հարցա մոտս կանգնել, գնալ-չգնալու... Ում եմ տոխելու մերոնց, բա որ մնամ ես ում եմ մնալու... Եսիմ... Ասումա, մարդու գլխին մեշոկով փոխ ընգներ անհոգ ապրեր... Ընենց վախենալույա, որ պատկերացնում եմ մի օր կարողա հուսահատվեմ... Որ տենց բանա մտքովս անցնում, ըսկի մի բան նաելս էլ չի գալիս... 

Էն օրը Ա**** վրա ենքան եմ գոռացել... չգիտեմ տեղին էր թե անտեղի, բայց արել եմ արդեն...  Մի տեսակ թվումա թե ընդհանուր վիճակնա դրթել, որ էդ աստիճանի сорваться լինեմ իրա վրա... Ընենց եմ ուզում ինքը ինձ հասկանա... Երևի հասկանումա, որ հետսա: Երևի մի կողմից էլ ծնողներիս շնորքնել կա նրա մեջ, որ հետսա դեռ, իրանք ինձ սենց մարդ չդարձնեին ոնց որ կամ, հետս մնալու էլ ընդհանրապես պատճառ չէր ունենա... Որ ի՞նչ... Շատ ծանր եմ տանում ես էս ամեն ինչը ճիշտն ասած, համ էն, որ հերս մեջքիս չի, համ էն, որ ես էլ չեմ հասցնում, համ որ մերս քամվումա...  Դե արի ու մի ասա, ԷՍ ԵՐԳՐԻ ՏԻՐՈՋ ՄԵՐԸ!!! Ու առխաին ասում եմ, որտեվ արդեն վաղուց էս երգրի տերը մենք չենք, ազգը չի...  Դառելա բալագան, ով ինչ ուզում անումա, ոնց ուզում իրա էշը քշումա: Շատ մեծ ու ակնառույա դառել расслоение-ն, շաաատ մեծ ու զգալի: Притом, вроде  իմ շրջապատում ոչ մեկի սոցիալական դիրքը չի փոխվել, աշխարհը գնում, իսկ մենք կանգնած ենք... Ամեն անգամ Ա**** ասումա ըստեղ կուզենաի իրար հետ գնաինք, ընդեղ կուզենաի, էս կուզենաի անեինք, էս կուզենաի ունենաինք ես էլ ավանակի պես կամ լռում եմ, կամ ինչ որ невнятный պատասխան եմ տալիս... Ինքը չգիտի ԵՍ ոնց եմ էդ ամեն ինչը ուզում... Շատ եմ ուզում... Բայց ես 60,000 եմ ստանում.... Ցավալիա... կարողա ես ամենատաղանդավորն ու օժտված մարդը չեմ մոլորակի, բայց հուսով եմ վերջիննել չեմ, ու եսս ել իմ փայ <<Ապրելու>> իրավունքն ունեմ, մեծատառով ապրելու... Ապրելու չգոյատևելու...

Դրականն ու կարևորը էնա, որ ծնողներս, սիրած մարդս, ընկերներս հետս են, մանցածը հեչ, կունենամ, ասա ուշ չլնի... 

December 26, 2011

Քաղաքավարական քյալություն... խո բնութագիր չի...

մի քիչ առաջ երրորդ անգամ Ա***ից լսեցի հետևյալ արտահայտությունը.
- Ես մեղադրում եմ իմ ծնողներին, նման դարում ինձ սենց քաղաքավրի մարդ դաստիրակելու համար...
կարողա ուրիշ բառերով, բայց իմաստը միանշանակ սա էր:

Ինչքան անտանելոի պիտի լինի կյանքը որ մարդ հերիք չի սենց բառեր ասի, ւ մի հատել "որոշի", որ պետքա փոխվել ու դառնալ "վատ" մարդ? Դու մի ասա, քցող, քծնող, փնովող, դժգոհ, սուտասան, մեծամիտ, գոռոզ լինելը դա առավել քան դրական կողմեր են: Ասել է թե, ԴԱՐԻ ՊԱՀԱՋՆԱ!

Даже, գրելս չի գալիս երբ որ փորձում եմ ինքս ինձ վերլուծեմ Էսօր...
Ուզում եմ հասկանամ ինչ ջանքեր են պետք, փոխվելու համար??? Ու համել նենց չեմ ուզում փախնեմ էս ամեն ինչից, արժանավայել չեմ համարում...
Անհասկանալի դատարկություն կա մեջս, էն տիպի, որ ուզում եմ համաձայնվեմ Ա***ի ասածի հետ(ու չեմ ժխտում որ դա ճիշտ չի), բայց էլի չի ստացվում: Բնականա, միշտ էլ ուզում ես հավատաս, որ ծնողներտ հնարավորին չափ իդեալական են դաստիարակել, մեծացրել, որ մարդ ես դարձել, որ քեզ կարողա և հիշեն մի երկու սերունդ, որպես լավը, էն էլ....

Քնել եմ ուզում, սիրել եմ ուզում, ուտել եմ ուզում, էլի սիրել եմ ուզում, մեկին եմ ուզում սիրեմ, մեկին ով հետսա էս պահին ու ընդմիշտ... Եթե մի օր կարդաս - ՃԻՇՏՆ ԵՄ ԳՐՈՒՄ, իմացի դա:

Չի ստացվում ավելի երկար գրել, хотя սաղ չեմ գրել...


Վաղը գործի եմ, այսինքն էսօր, հույսով եմ հետաքրքիր օր կստացվի... վերջի վերջո կյանքիս լույսավոր կետին էլի եմ տեսնելու, ու էլի չեմ ուզենալու տուն տանեմ իրան...

13 December, 2011

Ժամը 4:44, բռնցրել եմ ))

Արդեն որերորդ անգամա գրում եմ էս ժամերին: Գրելուս պրոցեսը բաժանվումա 3 փուլի` առաջին փուլում ես խառնեմ, ասելում բան ունեմ, անչափ շատ ասելու բան,  երկրորդում, ես բացում եմ բլՕգը, ու как баран на новые ворота  նայում եմ ես սպիտակ էջին, ու ուզում եմ հասկանամ, արդյոք ուզեւմ եմ ինչ որ բան ասեմ, կամ էլ էդ ինչա եղեեե~ել, որ հլը մի հատել ուզում եմ գրեմ, պրծնեմ դրանից??? ամենահետաքրքիր փուլը երրորդնա, երբ ես սկսում եմ գրել ամեն ինչ, բացի նրանից ինչ ուզում էի ասեի "երկու փուլ առաջ"...
Սաղ գաղափարը նրանումա, որ գրելու ցանկությունը առաջանում ինչ որ բանից հետո, անկիջապես հետո, ու երկար չի տևում, իմ խառնվախքից ելնելով: Բնականաբար էդ պահը բռնացնել անհնարա, ոչ էլ պետքա, մինիմում որովհետև էդ պահին լիքը ավել բա ն կարամ գրեմ, որ երբեք չեմ էլ մտածել, որ կարողա իմ մեջից դուրս գա:
Так вот, ինչեր իմ էսորվա փորացավը, որ չեմ ալարել բացել եմ էս էջը ու սկսելեմ "թրջել"? Մի շարք հակասությունների եմ ռաստ էկել էս վերջերս, որոնց առնվազն ադեկվատ լուծում չեմ կարողանում տալ, ու սկի չեմ ել փորձում ինձ ծանրաբեռնեմ էդ լուծումները փնտրելով:  Օրինակ` էս կյանքում ամեն ինչ պետք է լինի փոխադարձ, կամ էլ չպետք է լինի, ճիշտա? Բա ոնց! Հիմա обратная сторона медали,  եթե եդ փոխադարձություն էդքան պետքա ինձ, պտի ես իրան ձգտեմ? ՊՏԻ! Դե համադրեք էս երկուսը, ու տենանք ինչա ստացվում... Ստացվումա էն անհականալի վիճակը, որ կա ինձ մոտ հիմա: Զրո սառնասրտություն, մաքսիմում մեղավորության զգացում, մի տեսակ անբավարարվածություն, հարաբերություններից, թարսի պես վստահություն ապագայի վրա, վստահություն հարաբերությունների ապագայի վերաբերյալ նամանավանդ, մաքսիմում կորուստի վախ, նենց տպավորությունա, որ ես ավելի շատ եմ վախում կորցնեկ իրան, քանս ինքը ինձ, хотя, վստահ եմ, կամ գոնե ուզում եմ վստահ լինեմ, որ էդպես չի իրականում: կղանքը նրանումա, որ սրան լուծում չեմ կարողանում գտնեմ, ոչ մի կերպ... Թարսի պես էլ ինք նենց տպավորությունա որ  ընդհանրապես չի ջոկում թե ինչա կատարվում... Շատ եմ վախենում նրանից, որ էս ուղությամբ քայլեր չեմ ձեռնարկում, ոչ մի կերպ չեմ կարողանում սենց բաների մասին իրան ասեմ, առանց բառերի: Հնարավոր չի ախր չտեսնի... Ցավն էլ դրանումա, որ եթե տեսնումա, ինչի բան չի անում?? Նենց չի չէ, որ սաղ բեռը քցումա վրես, քանի որ իրան ПРОСТО ձեռա տալիս տենց? Ուրեմն չի ջոկում, որն էլի լավ բան չի... Ուրեմն կամ "չի տեսնում", կամ էլ իրան մեկա, ասել է թե, զուգահեռա....
Էսքան բան ասեցի, հիմա նոր գալիսա հակառակ կողմը, իսկ ով ասեց, որ ինքը բան չի անում, որ չգիտի և այլն...?

Էսա ինձ խանգարում, որ փոխանակ ինքը իրան պաշտպանի էս հարցում, ես իրանից առաջ եմ ընկնում... Սիրելու քաքնել սրանումա իմ դեպքում, միշտ էլ էս պռոբլեմնա եղել դեմս....

4 December, 2011

Դե արի ու մի ասա, ոնց կարելիա էսքան ջղայնանալ ինչքան ես եմ ջղայնանում? Իրոք դառելա սովորական բան իմ համար ջղայնանալը... ախր որ ասեմ մարդավարի եմ ջղայնանում, չէ, սուտա: Դառել եմ ցնդած տիպ, կատաղում եմ ամեն մի մանր բանից, հայլու մեջ նայել սկի չի լինում: Իսկ ավելի անդուրա էն, որ դրանով նեղացնում եմ ինձ հարազատ մարդկանց...
Ինչքան ժամանակա փորձում եմ հասկանամ մի բան, մարդ պիտի փոխվի ոե չէ? Այսինքն, եթե ես իմ սիրաշ մարդուն "ձեռ չեմ տալիս" նենց ոնց կամ, փոխվեմ թե չէ? պահի տակ ուզում եմ, դառնամ էլի էն հին Հրաչը, մի տեսակ միամիտ, հավատացող ու չէ բառը չիմացող, բայց հետո էլ դրան զուգահեռ հասկանում եմ որ տենց չի լինի, հնարավոր չի... Մի տեսակ նենց եմ ուզում որ էսքան ժամանակվա գրաշս մեկը կարդար, ու ինչ որ անալիզի ենթարկեր, ու ինձ մի դուզ բան ասեր... Хотя փաստ չի որ կլսեի էդ մարդուն.. մենակ մեկին երևի... էն էլ.. եսիմ է... չեմ հասկանում ինչա հետս կատարվում... Նենց կասկախող եմ դառել, ամեն ինչի մեջ մի փուջ տեղ եմ ման գալիս, ու որպես օրենք գտնում եմ: Վաղը պետք ա մի բան փոխեմ, պետքա փորձեմ սաղ դզեմ, դնեմ տեղը! Ու էդ սաղ մի օրում, ճիշտը դայա, ոնց վաղը անեմ, տենց էլ կլինեմ միշտ, կփորձեմ տենցը լինեմ, մնեւմա հասկանամ վաղը ինչպիսին դառնամ...հետաքրքիրա, սենց մեռնում եմ չեմ դիմանում ուզում եմ Ա***** ես հարցը տամ, բայց էդ անտեր ու փուջ կասկածամտությունս թույլ չի տալիս հարցնեմ, որտեվ պատասխանին կասկածով եմ վերաբերվելու... Բայց վաղը պետք ա խոսեմ հետը, խոսեմ շատ ու շատ, ասեմ ամեն ինչ, ու լսեմ մի էդքան էլ... Որոշվածա...
Հ.Գ. Ուզում եմ ես գրածս տեսնի ինքը, ու ինձ պատասխանի ինչ որ մի կերպ )))
Հ.Հ.Գ. Բայց դրանել եմ կասկածանքով վերաբերվելու....  (((

24 November, 2011

Արդեն նոյեմբերի 24նա: էսօր ընենց օրերիցա, որ ես զգում եմ, որ ժամանակը թռնումա... притом թռնում անասելի արագ... մի տեսակ դատարկություն եմ զգում հետևումս թողած էս օրերին, թվումա թե կյանքումս դառմաեդությունից բացի ուրիշ բան չեմ արել, նենց տհաճա... Հետաքրքիրա կան մարդիկ որ ունեն նման զգացողություն, именно im նման, ոչ էս կողմ, ոչ էն կողմ? Մի տեսակ մենակություն եմ զգում, որը ցանկանում եմ լցնեմ, բայց չի ստացվում լցնել ոչ գիտելիքոով, ոչ շփումով, ոչ մի կերպ... Գիրք կարդալ...? ... երևի մի 3 ամիսա րքի երես չեմ տեսել,  ըսկի չեմ էլ ուզում կարդամ: ընկերների հետ հանդիպել... как-то ծեծվածա, չի օգնում: Բայց էդ ամեն ինչի հետ հանդերձ նենցա ստացվում, որ ԲԵՍԱՄԹ զբաղված եմ, ու ըսկի քիթ սրփելու ժամանակ չունեմ... Вобщем, անհասկանալի վիճակա, ոնց որ և վերջի մի քանի ամիսը... Մեկ ասում ես գլխիս մեշոկով փող ընգներ, հետո էլ զգում ես, որ երկար չեր ձգի դրա տված պլյուսները.. եսիմ... Ուզում եմ գՕրծ գտնեմ, չի կարելի անգործ մնալ, էտա սպանում երևի... Չեմ կարա նկարագրեմ ինչ անդուր վիճակում եմ... արդեն շաաատ երկարա ինչ ոչ մի երևելի հաճույք կյանքից չեմ ստացել:  Хотя խաբեցի, շաբաթ օրը մաման ինձ զարմացրեց ու очередной անգամ իրանով հպարտանալու տեղ տվեց:



Էլ չեմ ուզում գրեմ...

20 November, 2011

Զարմանում եմ իմ վրա, ու վաբշե զարմանում եմ մարդկանց մտածելակերպի վրա...
Սկսեմ հեռվից: Էրեկ Ա**** թռավ  հանգստանալու. արա մի տեսակ նենց դատարկվեց ամեն ինչ... նենց չի, որ անելու բան չեմ ունեցել, համ գօրծ ունեի անելու, համ տղեքին եմ տեսել, բայց մեկա դատարկա, հետաքրքիրա ինչա զգում ինքը:
Իրան շատ դժվարա զգացմունք արտահայտելը, բայց էսօր մի նամակ էր ինձ գրել: Երկար չէր, կարճ էր, բայց կամ էս եմ սոված իրա կողմից ջերմության ցուցաբերման, կամ  նամակը ինքնին էնքան ջփրմ ու դուրեկան էր, որ որոծեցի էսօր գրեմ ըստեղ:
Ինձ թվում էր թե ես բաց մարդ եմ զգացմունքների արտահայտման առումով, բայց էս վերջերս եմ հասկացել, որ տենց բան չկա: Էն ամեն ինչը ինչ ես համարում էի իմ զգացմունքների արտահայտում, վսեվո լիշ բառեր են, որոնք որ ոչ թե իմ զգացմունքների արտահայտումն են, այլ զութ մեր հարաբերություններում էդ արտահայտման գործոնի բալանսը պահելու միջոց ու գործիք են: Խոսքս նրա մասին չի, որ ինչ ես ասել եմ իրան երբևէ սուտ կամ խափկանքա եղել, չէ, պռոստո էդքան ասելու բան չպտի լինի իմ մոտ, դա վպրինցիպի ճիշտ չի: Բնականաբար ես չեմ ասում, յան հարաբերությունները իմ բարի կամքի շնորհիվ են որ դեռ կան :Դ չե, հարաբերությունները կան, որտեվ միմյանց սիրում ենք ու նման բաներ, իսկ այ թե ինչնա խանգարում էս հարաբերությունների, չգիտեմ որ ուղղությամբ զարգանալուն, այ դա հարց ա: հետքրքիրը էնա, որ երբեք չհամարելով ինձ լավ դասատու, ես իմ չափից ավել արտահայտչականությամբ, փորցում եմ նույնը փոխանցեմ իրան, շատ լավ հասկանալով, որ եթե ու երբ ես զգամ, որ իրա նման փոփոխությունները գալիս են միայն իմ " դասախոսությունների" շնորհիվ, դրանց մի գռոշի արժեք ըսկի չի լինի...

Էս սաղ բարդակը մի կողմ, կան ավելի կարևոր բաներ, որ պտի գրեմ:

Միշտ, ցանկացած հարցում ես ունեցել եմ իմ կարծիքը, ու էս կամ էն պռոբլեմի տակից դուրս գալու իմ մեխանիզմը: Արդեն ինչքան ժամանակա Ա**** դեպռեսսիվ վիճակումա, ոթե գործի պատճառով, ոե իրա ան յարաբերությունների պատճառով ու որևի թե նաև իմ պատճառով: հնարավորա որ դաժը եթե ինք կիսվումա ինչ որ մեկի հետ, տո էդ մեկը ես եմ, ու ես զգում եմ  էէդ պահերին, որ իրան տալիս եմ են ստանդարտ խորհուրդները, շաբլոն բառերով, ու արտահայտություններով, զգում եմ որ կրկնվում են իմ թե խոսքերը, թե շարժումները, և թե խորհուրդներս(որոնք որ առավել քան մակերեսային են դարձել) ու դա ինձ պռօստօ սպանումա! շատ վատ եմ զգում ինձ, որովհետև թվումա թե ես ի վիճակի չեմ իրան օգնեմ դժվար պահին... Որ սրա մասին մտածում եմ, ու փորձում եմ ինձ օպռավդանիե գտնել, առաջինը գալիսա մտքիս էն որ իմ պռոբլեմները հաստատ պակաս չեն իրա պռոբլեմներից, բաըց էդ նույն պահին էլ ջոգում եմ որ դա տուֆտա օպռավդանիեյա, անկախ իմ անձնական խնդիրներից ես պտի իրան թև ու թիկունք լինեմ ամեն հարցում!  Ահավոր կարոտ եմ զգում, նամանավանդ որ հիմա ինձանից հեռույա:
Էն օրը очередной  անգամ մտքովս անցավ ինձ մշտապես տանջող հարցը. յանի ինչ գիտես որ սիրում ես?  Ով ասեց որ էդ պռոսո կապվախություն չի ու նման բաներ: բանականաբար էդ պահի ինչ բացատրություն ասես մտքիտ գալիսա и за, и против! Так что единственное во что я верю в этой жизни - это любовь! Нету бога, нет религий, есть только чувства, это единственное во что можно, нужно и правильно верить. И даже если я переодически задаюсь этим вопросом, так скорее всего я это делаю ради того, что б услышать в очередной раз один и тот же ответ; нельзя быть уверенным что ты любишь, но можно быть уверенным что без данного человека ты и дня не протянешь, и когда приходит подобный день, вот именно тогда ты понимаеш что любишь...
Ну не бывает так, что б мне нешотелось спать, а вот не хочу и не могу. ну не насмотрелся я на нее перед отъездом, ну не наговорился я! Всего мало!

Как-то хочется держать ее при себе, не отпускать, обнять и заснуть...

Ужасно обидно, что я лежу дома на диване, и не знаю что с ней, как она, где она, не мерзнет ли? обидно что не вылететь мне к ней в качестве сюрприза. И вооообще так все наскучило, аж сил нету бороться. Посудите сами, хочу помочь ей - не могу, хочу обнять - не могу, (даже если) забыть - не могу, херня какая-то получается...

иногда хочется что б она все это прочитала когда нибудь, но равносильно хочется и обратное... Вот такой бардак у меня в голове. Знаю одно, я ее люблю и ето мне нравится до чертиков! :Д Спокойной ночи или же доброго утра ;)

29 October, 2011

Ի վսյոտակի անցավ էս 2 տարին: Ողիղ 2 տարի առաջ պապանընկավ հիվանդանոց: Ուրախ եմ, որ էսօր ես իրան նվեր կանեմ "ծննդյան"  կապակցությամբ: Վաբշե պապան 3 հատ ծնունդ ունի, մի հատը իրա իսկականնա, մի հատը փետրվարի 23ին, էդ օրը ինքը իրա առաջի ինֆառկտնա տարել, ու հոկտեմբերի 29ը, էտ էլ ինսուլտի օրնա: 
Ու էլի ուրախ եմ որ էս բլՕգը բացել եմ, ու կարամ էստեղ գրեմ, օգնումա: Երևի բոլորի մոտել առաջանումա ցանկություն ինչ որ բան, ինչ որ մեկին պատմել, բայց չեն պատմում, կամ չեն ուզում, կամ հարմար մարդ չկա, կամ " լացելը իրանց համար չի", ու նման էլի պատճառներ. իմ դեպքում օրինակ, խասյաթնա խանգարում: Չեմ հիշի նենց դեպք, որ պռոբլոմիս, կամ մտածմունքիս մասին լիարժեք կիսվեմ ինչ որ մեկի հետ: Դժվար թե դա դրական կողմ կարելիա համարել, բայց դե ըտենցնեմ, ինչ արած... Այ հենց էդ պատճառով եմ ուրախ էս էջի առկայության համար, էստեղ հանգիստ գրում եմ: Երբեք չեմ կարդում գրածս, կարիքը չունեմ, ու էդ նպատակով չեմ գրում, գրում եմ գրլու համար: Օգնումա: 
կան բաներ ինչի համար ափսոսում եմ: օրինակ ափսոսում եմ,, որ Ա***ը պապային առողջ չի տեսել, ու չի շփվել հետը, ափսոսում եմ, որ պապայի առողջ ժամանակ ինչ որ բաներում նեղացրելեմ իրան, ինքս էլ չհասկանալով, ափսոսում եմ որ առաջ փրբ վրաս խոսում էր, մտածքում էի դե միշտել խոսալույա վրաս, ինչ պետքա փոխվի, իսկ արդեն 2 տարիա չի կարում վրաս կարգին ջղայնանա, կարոտում եմ իրա ջղայնանալը, կարոտում եմ էն ժամանակները երբ մաման էլի փնթփնթում էր ինչ որ բաներից դժգոհ, բայց մեկա, ամեն դեպքում վստահ էր, առխաին էր, որ պապան ինչ էլ լինի լյուբոյ հարց լուծողա, ամեն ինչում մեջքա իրան... ափսուսում եմ որ ախպեր չունեմ, ախպերս ինձ կհասկանար, ափսոսում եմ որ քուր չունեմ, քուրս ինձ կօգներ: Ափսոսում եմ, որ հերս իրա թոռներին չի տանի ման գալու, չի վերցնի մանկապարտեզից, չի տանի գազանանոց, կրկես... նենց եմ ուզում գոռամ էդ ամեն ինչի մասին, նենցեմ ուզում դրա մեղավորին գնտնեմ, բայց հենց սկսում եմ փնտրել հասկանում եմ որ մեղավորըներից մեկը ես եմ, որ հորս ջղայնացրել եմ փոքր վախտ, երկիրնա, որ իրան ստիպելա առավոտվանիցիրիգուն ճռռա, որ ես կուշտ էլ, մի բան էլ ավել լինեմ, ու ամենագլխավոր մեղավորը ինքնա հենց, որ ինքը իրան հասցրելա էդ հիվանդության շեմին... տենաս կլինի, կամ կա մարդ որ ինձ կհասկանա, ինձ նման մարդ շատա պետք: Պապ ջան, կարոտում եմ են վախտերը, ծնունդտ շնորհավոր!

9 June 2011

Էկել եմ հասել եմ Ղարաբաղ տեղ, ասում են "գործուղումա"!  Արդեն երկրորդ օրնա էստեղ եմ, գործը շատա, գործնական պռոբլեմները Էլ ավելի շատ են: Մի տեսակ տհաճ վիճակա մոտս, երևի նրանիցա, որ նոր Ա***ի հետ խոսացի SKYPE-ով: Ոչ թե խոսալուցա տրամս փչացել, այլ, նրանից, որ հասկացա որ մօտակա մի կես տարին կարողա SKYPE-ից ջերմ ու "մտերմիկ" զրույց էլ չունենամ հետը, обидно даже, и как-то настараживает...

7, June 2011

Մի պահ գալիսա, որ ջոգում եմ կարողա համը դուրս գա ալամ աշխարհի կակօյ նիբուդь ապուշության պատճառով, ու էտ ինձ ընենցա ջղայնացնում: Թարսի պես էլ չեմ կարում ցույց տամ ջղայնությունս կամ նման էմոցիաներս ու ստիպված մեջս եմ պահում դրանք: Զզվում եմ որ փորցում են քո արած արարքը (էական չի լավ թե վատ) առանց մի կաթիլ փոխելու քու դեմ օգտագործեն, քո վրա փորձարկեն: Ինքս ինձանից կատաղում եմ, որ ընենց մարդ եմ, որ զիջումների ավելի հաճախ եմ գնում, քանս թե իմն եմ պնդում, շնորքից ելնելով մեծամասամբ: Տանել չեմ կարողանում, որ էդքանից հետո, էդքան զիջողականությունից, վերաբերմունքից, պահվածքից և այլնից հետո մի բանել ինչ որ բաներ անտեղի շպցնում են դեմքիս, ու զարմանում են որ միանգամից չեմ "մեղանչում": Ընենց տպավորությունա, ոնց որ փորձում են տենան իմ համբերության բաժակ կոչվածը կարա լցվի, թե տակից ծակա... Ուզում եմ ասեմ "դե տեսեք ինչեմ անելու սրանից հետո" կամ "դե հլը փորձեք վերաբերմունք ակնկալեք ինձանից", բայց չեմ ասում, որտեվ ով գիտի ես ինձ վաղը ոնց կպահեմ... այ սրանիցել եմ տրաքում, որ չերեսչուռ ճիշտեմ ինձ պահում:

Ապրիլ 21, 2011

Վերջին անգամ եսիմ երբ էմ գրել... բայց էսօր պէտքա գրեի: Շատ չէ, ուզում էի իմանաի լինու՞մա ընդհանրապես ընենց, որ անդուրացույնս օր լինի առավոտվանից, բայց էս ժամին օրտ հիանալի թվա: Բարի գիշեր: